Studio DTP
Academicon
Wykonaliśmy:
- projekt graficzny okładki
- layout
- skład i łamanie
- przygotowanie do druku
Wydawnictwo
Academicon
Autor: Maciej Łętowski
Wydawca: Wydawnictwo Academicon
Miejsce i rok wydania: Lublin 2016
Stron: 370
Oprawa: miękka
Łętowski był współpracownikiem wielu liczących się polityków, hierarchów kościelnych i członków władz mediów publicznych. Dysponuje zmysłem bacznej obserwacji i trafnej analizy faktów. Ze zdarzeń układających się w tendencje społeczne wydobywa rysy szczególnie ważne i w lakoniczny sposób ujmuje ich interpretację, pozostawiając Czytelnikowi przestrzeń do wypracowania własnej oceny. Wybór dokumentowanych faktów z historii polskich mediów czasu transformacji budzi zaufanie u odbiorców, gdyż w jednakowym stopniu znalazły się tu informacje wygodne i niewygodne dla środowiska, przez które postrzegany jest Maciej Łętowski. […]
Niniejsza książka różni się od wymienionych inicjatyw naukowych osobistym charakterem ujęcia tematu. To rodzaj swoistej gawędy o zdarzeniach, które jak punkty zwrotne modyfikowały coraz bardziej dynamiczną scenę polskich mediów w kierunku realizacji misyjności mediów publicznych, różnicowania mediów komercyjnych, zawłaszczania przez nie całych obszarów kultury masowej: od sportu, estrady po naukę i politykę. To historia pisana obecnością i wyborami konkretnych dziennikarzy, redaktorów naczelnych, członków Rad i Komisji wpływających na kształt i możliwości opiniotwórcze polskich „starych” i nowych mediów. Wszak w tym właśnie okresie na polskie igrzysko medialne wkraczała cyfryzacja komunikowania społecznego dająca nowe, fascynujące możliwości, detronizująca przekaz telewizyjny i schodząca do pamięci i wyświetlaczy smartfonów i tabletów. To był też czas nowej postaci agencji informacyjnych konkurujących między sobą o szybkość i jakość informacji, ale także z posługującymi się telefonią mobilną nadawcami, często amatorami, których przewaga polega na tym, że są w miejscu i czasie, gdy tworzy się historia.
Książka Macieja Łętowskiego to cenny materiał dydaktyczny dla studentów dziennikarstwa. Znajdą w niej bogatą faktografię o wysokim stopniu rzetelności informacyjnej i profesjonalnej retoryce, wskazującej na kluczowe zdarzenia decydujące o kształcie polskich mediów. Także sami bohaterowie opisywanych w książce zdarzeń znajdą tu zapis, w jaki sposób byli i są postrzegani w kreowaniu swej misji i odpowiedzialności za media. Jeśli przyczyni się to do dalszego dialogu wpływającego na klaryfikację i obiektywizację ocen, to jeden z celów wydania tej książki zostanie osiągnięty. Sine ira et studio można nad treścią tej książki stanąć jak przed zwierciadłem, by po latach zbilansować zyski i straty podejmowanych decyzji w tak nietuzinkowych sprawach, jak: powoływanie instytucji medialnych, stowarzyszeń dziennikarskich, modyfikowanie rynku medialnego, uczenie się życia na miarę Euro- i Mondo-wizji.
Z przedmowy prof. Karola Klauzy
Zob. wstęp, darmowy fragment.
Księgarnia
Academicon
Maciej Łętowski połowę zawodowego życia spędził w PRL, drugą w wolnej Polsce. Jest wychowankiem prof. S. Ehrlicha. Pod jego opieką obronił w 1978 r. doktorat. Dwa lata po studiach zdał egzamin sędziowski. Niespodziewanie ten dobrze zapowiadający się prawnik został… stażystą w katolickim piśmie „Chrześcijanin w Świecie”. Uczestnika wydarzeń z marca 1968 r. zafascynowali posłowie S. Stomma, którego dziełu – kołu „Znak” – poświęcił doktorat, i J. Zabłocki, któremu marzyło się reaktywowanie w Polsce partii chrześcijańsko-demokratycznej.
Dołączył do środowiska ODiSS, które miało łączność z episkopatem Polski. W 1981 r. był współzałożycielem PZKS oraz tygodnika „Ład”. Poszukiwał „trzeciej drogi” między władzą a opozycją demokratyczną. W stanie wojennym środowisko, do którego należał, było represjonowane. Przed Okrągłym Stołem wrócił do redagowania „Ładu”, którym kierował od 1991 do 1995 r.
W okresie transformacji współtworzył Klub Chrześcijańsko-Demokratyczny i Stronnictwo Pracy. Brał udział (co także relacjonuje w pierwszym tomie Zapisków…) w ruchu klubów politycznych. W 1989 r. współorganizował kampanię wyborczą mec. W. Siły-Nowickiego. W 1991 r. wraz z kolegami założył Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy, którego był pierwszym prezesem.
Na zaproszenie o. prof. L. Dyczewskiego w 1994 r. jako wykładowca dołączył do Podyplomowego Studium Komunikacji Społecznej i Dziennikarstwa, a następnie był adiunktem w Instytucie Socjologii KUL (2003–2009).
Po upadku „Ładu” znalazł pracę w mediach publicznych: w PR był dyrektorem Programu dla Zagranicy (1998–2002), a następnie dyrektorem IAR (2006–2007). Był członkiem RN PAP (1998–2002). Pracował także w mediach prywatnych: był zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Życie” (2004–2005) oraz wiceprezesem zarządu spółki Presspublica (2009–2011). W drugim i trzecim tomie swych Zapisków… opisuje tworzenie się wolnych mediów w III RP, ujawnia kulisy wpływów polityków na media publiczne, pokazuje warsztat pracy dziennikarza.
Przez trzy dekady komentował najważniejsze wydarzenia. Był jednym z pierwszych dziennikarzy konserwatywnych, którzy zostali zaproszeni do TVP i PR. Był stałym uczestnikiem takich programów telewizyjnych, jak: Wydarzenia tygodnia M. Maldisa i 7 dni – świat A. Turskiego, oraz takich programów radiowych, jak: To był dzień i Czas felietonisty. Dostrzeżony został przez media komercyjne. Brał udział w Loży prasowej M. Łaszcz i Skanerze politycznym (TVN 24). Publikował w największych dziennikach – „Gazecie Wyborczej” i „Rzeczpospolitej”. Miał stałe felietony m.in. w „Tygodniku Solidarność”, „Życiu Warszawy” i „Powściągliwości i Pracy”.
Skomentuj