Prezentujemy piąty odcinek z cyklu „Wywiadów z Nestorami Filozofii Polskiej”, poświęcony ks. prof. Tadeuszowi Ślipce. Wywiad przeprowadził: dr Piotr Duchliński z Akademii Ignatianum w Krakowie.
Ksiądz Profesor Ślipko opowiada o początkach swojej edukacji pomaturalnej, którą rozpoczął od studiów geologicznych, by następnie – po roku – przenieść się na Wydział Humanistyczny, na polonistykę, gdzie po raz pierwszy zetknął się z wykładami prof. Romana Ingardena. To jednak dopiero w Towarzystwie Jezusowym w Nowym Sączu odbył kurs filozofii wykładanej zgodnie z podręcznikami przedwojennymi. Ksiądz Profesor opowiada także o opracowanym przez siebie podręczniku z etyki oraz o filozofach, z których dorobku czerpał inspirację. Podkreślił, że etyk zajmujący się moralnością powinien korzystać nie tylko z dorobku samej filozofii, ale również sięgnąć do takich dyscyplin szczegółowych, jak np. socjologia, psychologia czy – co podkreślił – etnologia. Dodał, że chrześcijańska filozofia opiera się właśnie na wiedzy stanowiącej pewne uogólnione prawdy dostrzegalne w rozmaitych ludzkich społecznościach, niezależnie od np. rasy. Zdaniem ks. prof. Ślipko na gruncie nauk humanistycznych nigdy nie można powiedzieć, że jakaś odpowiedź jest wyczerpująca i zamyka zagadnienie. Naukowiec powinien być zawsze uwrażliwiony na przedmiot, który bada oraz na własne możliwości badawcze. W drugiej części wywiadu, ks. prof. Ślipko opowiada m.in. o swojej drodzę na Akademię Teologii Katolickiej oraz o dyskusjach z marksistami, które jak podkreśla oparte były na wzajemnym poszanowaniu.
—
Ksiądz Profesor Tadeusz Ślipko – filozof, etyk, teolog, jezuita, ur. 18 I 1918 w Stratynie (pow. Rohatyn, woj. stanisławowskie, obecnie Ukraina).
W 1937 rozpoczął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1939 wstąpił do zakonu jezuitów. W latach 1941–1944 studiował filozofię na Wydziale Filozoficznym TJ w Krakowie, przeniesionym wskutek wojny do Nowego Sącza. Studia teologiczne odbywał na jezuickim Wydziale Teologicznym „Bobolanum”, który z powodu wojny przeniesiono z Lublina najpierw do Nowego Sącza, a następnie (1944–1946) do Starej Wsi. Tam w 1947 przyjął święcenia kapłańskie. Od 1948 odbywał studia z etyki społecznej na Wydziale Teologicznym UJ w Krakowie, uzyskując w 1949 magisterium, a w 1952 doktorat na podstawie rozprawy Zasada pomocniczości (promotor W. Wicher). Równocześnie na Wydziale Humanistycznym studiował socjologię, uzyskując w 1952 magisterium. Od 1948 wykładał etykę na Wydziale Filozoficznym TJ w Krakowie, od 1963 także na Papieskim Wydziale Teologicznym w Krakowie. Od 1965 prowadził wykłady etyki na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej ATK w Warszawie. Na tym wydziale habilitował się w 1967 na podstawie rozprawy Zagadnienie godziwej obrony sekretu. W 1973 uzyskał tytuł prof. nadzwyczajnego, a w 1982 – prof. zwyczajnego. W latach 1957–1964 był dziekanem na Wydziale Filozoficznym TJ w Krakowie, a w latach 1976–1980 na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej ATK.
Ważniejsze prace Ś.: Zagadnienie godziwej obrony sekretu (Wwa 1968; pt. Godziwa obrona sekretu. Zagadnienia, Kr 2009); Etyczny problem samobójstwa (Wwa 1970, Kr 2008); Zarys etyki ogólnej (Kr 1974, 20044); Życie i płeć człowieka (Kr 1978); Zarys etyki szczegółowej (I–II, Kr 1982, 20052); Granice życia. Dylematy współczesnej bioetyki (Wwa 1988, Kr 19942; pt. Bioetyka. Najważniejsze problemy, Kr 2009); Za czy przeciw życiu (Kr 1992); Rozdroża ekologii (z A. Zwolińskim, Kr 1999; Ś. jest autorem cz. 1: Ekologiczna doktryna Kościoła); 9 dylematów etycznych (Kr 2010); Historia etyki w zarysie (Kr 2010); Kara śmierci z teologicznego i filozoficznego punktu widzenia (Kr 2000); Kara śmierci. Za czy przeciw (Kr 2010); Spacerem po etyce (Kr 2010).
[Roman Darowski, Ślipko Tadeusz Tomasz, w: Encyklopedia filozofii polskiej, t. 2, Lublin 2011, s. 684–688].
Skomentuj